De openingsavond viel tegen, maar het slotakkoord mocht er wezen. Stadsdichter Joost Oomen moest de als wandeling aangekondigde voorstelling met de dichters Mathilde Schelin, Daniel Hoth, Adam Wiedemann, Vahur Afanasjev en een paar uitstekende jonge muzikanten noodgedwongen verplaatsen naar de Martinikerk omdat er hevige onweren des doods werden verwacht, die uiteindelijk aan het eind van de middag allemaal net naast Groningen overgewaaid bleken. Toch moest de organisatie een keuze maken aan het begin van de middag toen de eerste regendruppels vielen. Er was één ronde op het theeveld en één ronde in de loofgangen en toen gingen de bezoekers in processie naar de kerk.
Inderhaast werd podium en geluid geïmproviseerd in de kerk. Tjitske Jansen en Jeroen Zijlstra hadden daar het meeste last van, want terwijl zij optraden werd het geluid nog ingeregeld. Jansen sloeg zich er vakkundig en met humor doorheen en het publiek had er alle begrip voor dat niet meteen alles perfect was. Na de optredens van enkele dichters, waarbij vooral Mustafa Stitou uitblonk met zijn langzaam en gedragen voorgelezen gedichten, wat prima paste in de omgeving was het de beurt aan Joost Oomen en de zijnen. Voor sommigen duurde de voorstelling als geheel te lang, maar degenen die bleven beloonden de jonge getalenteerde dichter met een staande ovatie. Hieronder een fotoreportage (als je op deze foto’s klikt kom je op Flickr waar je grote tot zeer grote varianten kunt bekijken) van de laatste dag van het festival.