‘De heer is mijn herder.’ Je zult niet vaak dat soort teksten op een poëziefestival horen, maar voor de openingsavond van Dichters in de Prinsentuin had men Harm’s Fork gevraagd, ‘extatische freakgospel’ waarbij zo nu en dan de Here Jezus werd aangeroepen en vrolijk op een tamboerijntje werd (‘Wat wil je later worden? Ik wil op de tamboerijn spelen!’) geslagen. De meer dan twintig minuten durende sessie was voor voor veel toeschouwers te veel van het goede. In de pauze waren er al veel mensen weggelopen, tijdens het optreden van Harm’s Fork werd het weglopen een beetje pijnlijk.
De programmering van de avond was nogal ongelukkig om het zacht uit te drukken. Begonnen werd met Bernke Klein Zandvoort die brave poëzie op een nogal monotone manier voorlas zonder echt contact te maken met het publiek. Ze is nog jong. Serge van Duijnhoven die daarna kwam is inmiddels de status van veelbelovend al lang voorbij. Met het collectief ‘Dichters dansen niet’ en de Estische Vahur Afanasjev en Karl Martin Sinijärv bracht hij een traag en slaapverwekkend programma, met poëzie-achtige teksten die door de voordracht zo’n zwaarte meekregen dat het heel wat leek, maar als je zaken voorleest als ‘DE … AARDE … IS … ROND’ dan is dat wel een bevestiging van een uiterst interessant wetenschappelijk standpunt, maar zingen doet het niet echt. De mensen op het binnenplein van de Puddingfabriek begonnen met elkaar te praten, de aandacht verflauwde, maar ze gingen maar door. (meer…)