Poëzie voor op vakantie
Laat ik het maar meteen zeggen: met de debuutbundel Vluchtautogedichten van Maarten van der Graaff kun je een paar aangename uurtjes doorbrengen. ‘Ik ben een fascinerende kerel,’ zegt de dichter zelf, ‘(…) ik ben heerlijk tegendraads, radicaal, belezen, zelfverzekerd, bescheiden als het moet, ik maak je aan het lachen, ik blijf een mysterie.’
Allemaal waar, behalve het laatste. De poëzie van Van der Graaff is misschien brutaal, luchtig, zit propvol verwijzingen (zo komt hij met een readymade van een interview met een schrijversvrouw), is ‘baldadig en intelligent’, maar nu juist niet mysterieus. Daarvoor blijft er niet genoeg te raden over, is de taal te weinig suggestief en zijn de associaties te gratuit. Dat wil overigens niet zeggen dat de gedichten begrijpelijk zijn. Integendeel. Vaak kan ik er geen touw aan vastknopen. Wat moet ik bijvoorbeeld met regels als: ‘De poëzie van het absurde/ gutst door epileptische schermen.’ En wat te zeggen van het volgende:
(meer…)